Ölüm kavuşmaktır her Rind'e. Lâkin işimiz var, borcumuz var, sözlerimiz var. Gitmeyi isteyemiyoruz. Zaman istifliyoruz. Hal istifliyoruz. Boşuna olanı istifliyoruz.
Hakkı verilmiş bir hayatla ölüme gitmek, sonlu olduğunu bilerek yaşamak, ölmeyecekmiş gibi sahip çıkılacağa sahip çıkmak, ölüymüş gibi elindekine saplanıp kalmamak hepimize nasip olsun.
Rahmet diliyorum kaybettiklerinize. Yarım bıraktıklarının tamamlanmasını diliyorum. Sözlerinin tutulmasını. Yapamadıklarının yapılmaya çalışılmasını. Borçlarının ödenmesini. Dertlerinin hissedilmesini. Onlara emanet edilmiş olanın emanet alınmasını.
Gidince, bizi kalıcı yapan nedenler de neden olmaktan çıkıyor. Ne bir abartı kalıyor onca gerekçeden, ne de bir anlamsızlık.
Kalanlara güvenince gitmek kolay. Gidilecek yerden değil, geride kalanları birbirleriilelikleriile başbaşa bırakmaya korkuyoruz.
Ölüm korkusu, kalanların kalışlarıyla ilgili bir korku bir Rinde. Kalanlarının kalışının kabus yaşatmayacağı (kime? kime olursa:)) bir dünyada ölmek ne kolay olurdu. Ölmek ne kolay olurdu ihtimamın toplumunda.
Gidenler gitti. Gidenlerin şahidi olalım. Kalanlar kaldı. Kalanlara şahit olalım.
Giden aslına döndü. Kalan dünyaya emanet, dünyada emanet. Dünya da ona emanet.
Emanete alabilen bir emanet insan. Bunu kurt kuş da yapar. İnsanlığın zor yanı hani?
Geldik ve gidiyoruz. Hayretle, şaşkınlıkla, aşkla, tevazuyla.
Alemleri kavuşturan, alemlerde kavuşan, alemlere kavuşan, alemlerde kavuşturan insanlık maceramızla.
Zamanın Oğlunun zamansızlıkta, dilsizlikte yeşermesi hayrola. Yol hayırlara sefer ola!
