CHP'nin proflarını fazla vasat buluyorum. Önyargıyla üzerlerine gitmemek için şans vermek, kendilerini göstermelerine müsaade etmek istiyorum.
CHP'nin muhaliflerini geveze buluyorum. Konuşsunlar diyorum, sussunlar demek yerine. Belki bir diyecekleri vardır, haksızlığa uğramışlardır liste dışı kalırken.
CHP'nin benim savunduklarımı savunmasını dilemiyorum. Bana benzeseler ne olacak? Demokrat olmalarını, emek vermelerini, hassas, titiz, çalışkan, ahlaklı olmalarını istiyorum. Muhalefetsiz demokrasi olmaz diyorum. Birileri sürekli tekerlerine çomak soktukça ben desteğimi artırıyorum.
Analiz ederek değil, praksis içinde şekillenebileceklerini, ufuk sahibi oluşun bir damar yakalamak gerektirdiğini biliyorum. Halkın hareketi, tepkisi, beklentisi, tasası, derdi, rüyası gözlemlenerek değil o tasanın, derdin, hareketin ifadesi olarak bir yerlere gidilebileceğini biliyorum. Bunun popülizm olmadığını; duyarlılık, düşünce ile eylemeyi kaynaştırmışlık olduğunu; ezberini terketmiş bilgiyi, tevazudaki hikmeti, yanlışlanabilirliğe açılmış bilimi gerektirdiğini biliyorum.
Ne şaşkınlıklar beni ürkütüyor, ne olası yanlışlıklar. Hoyratlıklarla da karşılaşacaklar, beceriksiz de davranacaklar. Ama, öğrenecekler. Derslerini almadan gidemeyecekler, gitmek istedikleri yere.
CHP önce parti olacak. İç demokrasisinin talebi ile bilgi birikimi arasında bir denge kurulacak. Kimin, hangi yapının neyi nasıl ne kadar yapabileceği kendini gösterecek. Açıklar, meziyetler, dengesizlikler kendisini gösterecek. Ve bu arada televizyon televizyon gezen muhalif politikacı tipi de tarihe karışacak.
Olu mu? Bal gibi olur. Fırsat verirsen, ezbere yenilikler şu bu yapacağına zamanın gerektirdikleriyle yüzyüze bırakarak, hataları kullanmayarak önü açılabilir bir partinin hayatla buluşmasının.
CHP'de bir imkân görüyorum, destekliyorum. Eleştirerek, hoşgörerek, zaman vererek ve günü gelince biraz mesafe alarak: Gelenek bu, iktidar sahiplerine uzak duracaksınız!
İyi aile çocuklarına banal gelen her şey iyidir aslında. Apartmanlarının harcını kararken de kirleniyordu, terliyordu, iskelelerden düşüyordu insanlar. Onların sevdiği yemekleri yapanların da üzerlerine salça sıçrar, saçları soğan kokar icabında. Beğendikleri ressamlarla aynı sofrada yemek yiyemezlerdi.
Şans vermek, beklemeyi bilmek, yanlıştan dönülebileceğini göstermek sabır, ter, emek ister. Başarının garantili bir yolu yoktur. İlk adımını atmaktan, ilk kazmayı vurmaktan başka yol yok, arkadaşlar.
Yanıla, deneye, sınaya bir şeyler olacak. Bir şey olacaksa, yol bu, yani...
