Kaçsam Bırakıp Senden Uzak Yollara Gitsem

Makam: Nihavent
Usul: Semaî
Beste: Mehveş Hanım
Güfte: Mehveş Hanım

Parmak kadarken büyüklerimin mırıldandığı şarkılardandı. Denizkızı Eftelya güzel söylerdi. Halam da. Ah, Halamın sesi!

Ses aralığının genişlediği kısımlar bir duyarlılık paylaşması duygusu verirdi hep bana. Nakaratlara doğru (üçüncü mısralara girerken) çocuk kalbim pıtpıt atardı. Şimdilerde neredeyse farketmeden geçeceğim. Belki de dayanışmasız bir dünyayı verili kabul etmeye başladığım için beste tekniğine, akışa, dinamiğe dikkatimi veremez oldum. İnsanlık kaybı, insanlığımı kaybım.

Parça bana her zamankinden daha hüzünlü geliyor artık, eski icralarını düşündüğümde bile, o an için değil, ama bu an için. Canım yanıyor, kıvranıyorum dinlerken.

Can yakıcı, acıtıcı olan kimseyi avutamayışımız, kucaklayamayışımızdan. İnsan kurdu olduk, yıkıntıların altından insan çıkaracağımıza yağmalıyoruz artık. Aman vermiyoruz birbirimize. Aman vermiyoruz birbirimizin iyi yanına, güzel yanına, duyarlı yanına. Yaralı yanına.

Çakalsız bir ormanda yaralanır yiğit sanmaktaydık, güzel bir yanılsama imiş.

İncesazdan aynı parçanın bir başka yorumu:



Kaçsam bırakıp senden uzak yollara gitsem
Kalbim yanıyor ismini her kimden işitsem
Derdinle ufuklarda sönen gün gibi bitsem
Kalbim yanıyor ismini her kimden işitsem

Gönlüm o kadar aşkınla yanmış ki ezelden
Bir lahza unutmak seni bak gelmiyor elden
N'olurdu ölüm zehrini içseydim ecelden
Kalbim yanıyor ismini her kimden işitsem