Çöle rezil olmaktan artık korkmayan, insanların içinde yaralı bir köpek gibi kıvranabilen, bir manda gibi çamurda debelenebilen, itibarını ve yerini, önemini yere çakabilen insan çıkabilir.
Çöle çıkanın artık durabileceği bir yer yoktur. Oturabileceği. Yerleşebileceği. Üzerine devam edebileceği. Bütün kapılar, bütün sofralar açık da olsa.
Ağlayan bir köpek, debelenen bir köpek bana yolu gösterdi. Çocuktum. Peşinden gittim. Sessiz sakin şehrin dışına çıktı. Kendine hakim, derdine hakim, intibaına hakim. Şehirle dağların arasındaki çayırlara ulaşınca, ulumaya, kıvranmaya, inlemeye, debelenmeye, yerlerde sürünmeye, iç çekmeye başladı. Paralandı. Seyretmek daha da paralayıcı idi.
Geldi yanıma oturdu. Susuştuk.
Sonra, o önde ben arkada, yavaş yavaş şehre döndük.
Herkesin güvendiği, sakin, kendine hakim, sokağına hakim bir köpek.
Herkesin güvendiği bir çocuk.
Hiç bir şeye hakim değil.
